Zespół Szkół nr 40 im. Stefana Starzyńskiego w Warszawie
składa się z XX Liceum Ogólnokształcącego, Technikum Mechanicznego nr 5 oraz Branżowej Szkoły I stopnia nr 12
Początki naszej szkoły sięgają roku 1938, kiedy to w ostatni szczęśliwy wrzesień przed wybuchem wojny przy ulicy Kawęczyńskiej 12 zostaje założona filia Gimnazjum i Liceum Żeńskiego im. Marii Skłodowskiej-Curie. Dyrektorem szkoły została Jadwiga Zanowa. Na Grochowie mieściło się Gimnazjum imienia Marii Skłodowskiej-Curie. Za rok wszystko miało się zmienić, jednak Niemcy zabrali budynki szkolne. „Kawęczyńska 12” stała się punktem zbiorczym młodzieży wywożonej na roboty do Niemiec. Szkoła przestała istnieć. W pierwszych miastach po wybuchu II wojny Światowej Grono Pedagogiczne zorganizowało tajne nauczanie pod przykrywka szkół zawodowych, na które pozwalali okupanci. Tajne komplety odbywały się w mieszkaniach prywatnych, okolicznych szkołach zawodowych i w podziemiach Bazyliki Najświętszego Serca Jezusowego. Gościnnie korzystano z pomieszczeń Wydziału Weterynarz przy ul. Grochowskiej 272, z lokalu prywatnego gimnazjum im. Heleny Rzeszotarskiej przy ul. Konopackiej 4 I przedwojennego gimnazjum im. Lorentza przy ul. Brackiej 18. Prawie każda klasa uczyła się w innym miejscu. Jedną z najbardziej aktywnych organizatorek tajnego nauczania była dyrektor Jadwiga Zanowa. Od połowy września 1944 roku na Pradze nareszcie nie było Niemców i już wtedy znaleźli się ludzie, którzy myśleli o szkole. Na wyróżnienie zasługuje działalność Pani Janiny Ungar-Łuczyńskiej, dzięki której mogła rozpocząć się nauka i która wkrótce została dyrektorem szkoły. Lekcje odbywały się z początku prywatnych mieszkaniach, później w budynku przy ulicy Ząbkowskiej 43. W wyniku zajęcia budynku przy ulicy Kawęczyńskiej 12 przez wojsko Armii Czerwonej Liceum zostało przeniesione do budynku przy ulicy Ząbkowskiej 43.
Dzięki staraniom dyrekcji liceum w styczniu 1945 roku szkoła wraca do budynku przy ulicy Kawęczyńska 12. Od września 1945 roku szkoła nosi nazwę Państwowe Polskie Gimnazjum I Liceum Żeńskie, Warszawa-Praga Kawęczyńska 12, do której uczęszcza czterysta dziewcząt. W tym samym roku ma miejsce pierwsza powojenna matura. Gimnazjum i liceum istniało przez kilkanaście lat. Z powodu wzrastającej liczby uczniów zaistniała konieczność zmiany budynku szkoły. We wrześniu 1958 szkołę przeniesiono do budynku przy ulicy Objazdowej 3. Nazwa została zmieniona na Liceum Ogólnokształcące nr 20 im Elizy Orzeszkowej. Dyrektorem szkoły została Stanisława Kamińska. Tu uczyły się dziewczęta nie tylko przedmiotów ogólnokształcących, ale także szycia, racjonalnego żywienia, pisania na maszynie, a nawet zdobywały elementy wiedzy medycznej. Liczba uczniów była zbyt wysoka jak na możliwości lokalowe szkoły, zatem część uczniów została przeniesiona do budynku przy ulicy Otwockiej 3. Liceum przy ulicy Otwockiej 3 powstało w 1947 roku. W tym czasie utworzona została na bazie Szkoły Powszechnej nr 130 pierwsza klasa licealna, tj. VIII przyszłej jedenastolatki o nazwie Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Podstawowego i Licealnego. Pierwsza matura w tej szkole odbyła się w 1951 roku. Dyrektorem był wówczas Wacław Dargiel. W 1968 roku w wyniku reorganizacji szkolnictwa ogólnokształcącego, nastąpiło połączenie Liceum Ogólnokształcącego nr 20 im Elizy Orzeszkowej przy ulicy Objazdowej 3 z XXXI Liceum Ogólnokształcącym im Bolesława Chrobrego przy ulicy Otwockiej 3. Od tej pory Istnieje XX Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Warszawie, które mieści się przy ulicy Objazdowej 3.